Brief aan Jef Geeraerts

Gisteren was ik dus in het ziekenhuis en terwijl mijn zoon op de operatietafel lag ging ik 'winkelen' in de ziekenhuiswinkel.
Ik zag de HUMO met Jef Geeraerts op de cover.
Voor hem had ik altijd ook al een zwak en ik las wat van hem en één boek van zijn vrouw.
Ik kocht DIE Humo alleen maar om hem. Dat is DE waarheid.

Hij is 85jaar (en kan dus mijn grootvader zijn want die is ongeveer evenoud) ondertussen en de tijd vliegt snel.
Nog toen zijn vrouw leefde stuurde ik hem een lange brief.
Zittend aan mijn kleine keukentafel in mijn oude keuken. Mijn keuken was toen nog niet eens verbouwd. Ik kan het me nog zo voorstellen. Dus ik moet zelfs nog niet mijn huidige man hebben gekend want die leerde ik kennen toen mijn nieuwe keuken in ruwbouw stond.
Een jaar of tien geleden dus.

De zon scheen. Dat weet ik nog toen ik die brief aan Jef Geeraerts schreef. Het was een redelijke lange brief en ik was zenuwachtig toen ik hem op de bus deed.

Dus toen ik dat interview las dacht ik.

Wat hebben ze toen eigenlijk met mijn brief gedaan?
Waarom hebben zij nooit geantwoord?
Voelden zij zich te goed voor mij, een moeder  met toen vijf kinderen...?
Was ik niet interessant genoeg om van antwoord te dienen?

Het kan me niet zoveel schelen.
Alleen.
Ik schrijf niet zo vaak een auteur. Nog maar één keer zelfs geloof ik en dat was toen Jef Geeraerts.
Een column schrijver schrijf ik weleens meer. Niet elke week. Ongeveer 2 of 3 per jaar schrijf ik eens een oprechte brief/mail.

Toen ik dat interview met Jef Geeraerts las wou ik die mens 'diene mens van de wereld' gaan opbeuren.

Maar ik vroeg me vooral af wat hij met mijn brief gedaan had.
En of diene mens dit wel waard was.
Mijn aandacht?
Hij had er toen geen behoefte aan en waarschijnlijk nog steeds niet.